Γιατί οι πολίτες δεν ανταποκρίνονται στον σημαιοστολισμό των κτιρίων κατά τις εθνικές μας επετείους;
Στην πόλη μας, την Ορεστιάδα, κατά τις
εορτές των εθνικών μας επετείων παρατηρείται το φαινόμενο της έλλειψης
σημαιοστολισμού. Ειδικά την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου 2024 η έλλειψη
σημαιοστολισμού στους κεντρικούς δρόμους ήταν ολοκληρωτική.
Τι είναι εκείνο που οδηγεί τους πολίτες
να αδιαφορούν για τον σημαιοστολισμό; Τι άλλαξε σε σχέση με τις προηγούμενες
δεκαετίες στο σκεπτικό και στη νοοτροπία τους, ώστε να αδιαφορούν σε ένα
σύμβολο που μας αντιπροσωπεύει και μας χαρακτηρίζει όλους;
Η σημαία μας καθιερώθηκε ως εθνικό
σύμβολο το 1822 στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, η οποία διακήρυξε την
ελευθερία του Γένους των Ελλήνων και αυτό το σύμβολο θα αντιπροσώπευε από την
εποχή εκείνη και μετέπειτα όλους τους αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία τους.
Ήταν η εποχή κατά τη οποία δεν υπήρχε καμία σκοπιμότητα και κανένα οργανωμένο
συμφέρον για να αλλοιώσει το νόημα και τον συμβολισμό της σημαίας. Αυτό που
αισθάνονταν οι πρώτοι αγωνιστές της ελευθερίας το αποτύπωσαν ως σύμβολο στη
σημαία μας.
Προσπαθώντας να εντοπίσουμε τις αιτίες αυτού του φαινομένου, θα επικεντρωθούμε σε δύο πιθανές.
Η
πρώτη
έχει να κάνει με την ψυχολογία του Έλληνα λόγω της μακροχρόνιας οικονομικής
κρίσης που βιώνει με έναν πολύ σκληρό τρόπο. Πέρα από την οικονομική αφαίμαξη
που έχει υποστεί ο ίδιος, αντιλαμβάνεται πως η χώρα του έχει πουληθεί σε
εγχώριους και ξένους ιδιώτες και ως εκ τούτου εκλαμβάνει την ίδια τη χώρα του ως ένα ξένο γι’ αυτόν έδαφος. Έχουν πουληθεί, δρόμοι. λιμάνια, αεροδρόμια,
παραγωγικές κρατικές μονάδες, ενέργεια και άλλα αγαθά που ανέκαθεν ανήκαν στο
κοινωνικό σύνολο. Έχουν ευνοηθεί, σκανδαλωδώς και σκοπίμως, ιδιωτικές επιχειρήσεις
για να υφαρπάξουν με διάφορα νομικά τεχνάσματα την περιουσία του (σπίτια και έγγειο
περιουσία) και αυτό τον έχει απογοητεύσει ακόμη πιο πολύ σε σχέση με εκείνα που
είναι συλλογική περιουσία.
Ως μια πρώτη πράξη, λανθασμένη αλλά
κατανοητή και εν πολλοίς δικαιολογημένη, είναι η αντίδραση στη γραφειοκρατική ελίτ
των πολιτικών που εναλλάσσονται στις κυβερνήσεις. Θέλει να αντιδράσει σ’ αυτό
το κράτος που τον έχει ευτελίσει και, όταν του δίνεται ευκαιρία, θέλει να το
ακυρώσει.
Ο μη σημαιοστολισμός μπορεί να ιδωθεί ως
μια τέτοια αντίδραση στο αδηφάγο και ξένο προς τον Έλληνα κράτος του.
Προφανώς η αντίδραση, αν ισχύει, είναι
λανθασμένη, γιατί οι έννοιες του κράτους και του έθνους είναι διαφορετικές. Οι
Έλληνες είναι έθνος και το κράτος κάθε φορά είναι διαφορετικό, είναι προσωρινό
και αναλώσιμο. Υπό διαφορετικές συνθήκες και με επιλογές όλων των Ελλήνων το
κράτος τους μπορεί να αλλάξει.
Ο Οδυσσέας Ελύτης (στο βιβλίο «Συν τοις
άλλοις») λέει:
Υπάρχουν
δύο Ελλάδες. Αυτή που εξαναγκάζεται και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί
και σ’ έναν διεθνή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το φόρεμα της Ευρωπαίας
(διάβαζε: Αμερικάνας). Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον
Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη. Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα. Η
δεύτερη, ακόμη και αν μείνει χωρίς υπόσταση, ποτέ. Τουλάχιστον εγώ, γι’ αυτήν
υπάρχω.
Η
δεύτερη πιθανή
αιτία είναι η μεταβιβασθείσα, μέσα από τη δημόσια εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και τους
κυβερνητικούς αξιωματούχους, αντίληψη ότι όλοι οι λαοί πρέπει να ομογενοποιηθούν,
να δημιουργηθεί ένα γήινο έθνος (έχοντας κατά νου ότι στο μέλλον ως γήινο έθνος
θα έχουμε να ανταγωνιστούμε άλλα όντα-έθνη που ζουν σε άλλα αστρικά
συμπλέγματα) και ως εκ τούτου τα εθνικά σχήματα που κυριαρχούν τώρα θα πρέπει
να καταργηθούν. Αυτό θα γίνει με τη κατάργηση των αξιών και συμβόλων που
χαρακτηρίζουν τα σημερινά έθνη. Είναι η αντίληψη της νέας τάξης πραγμάτων, που
θέλει να εμπεδώσει μια παγκόσμια γραφειοκρατική ελίτ οικονομικών και πολιτικών
παραγόντων, ώστε να κυβερνούν πανεύκολα μέσω της προχωρημένης τεχνολογίας όλους
τους υπηκόους της Γης.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια λειτουργεί σε
γενικές γραμμές η Ε.Ε. και ως ένα μικρό παράρτημά της η Ελλάδα. Οι πολιτικοί μας,
με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν αποδεχθεί αυτή την αντίληψη και την πολιτική και
σιγά σιγά προσπαθούν να την επιβάλλουν ειδικά στη νέα γενιά, ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες
της γραφειοκρατικής ελίτ των Βρυξελλών. Κάποιοι από τους Έλληνες έχουν
αποδεχθεί αυτή την εξέλιξη πραγμάτων, τη θεωρούν λογική και αναγκαία και έτσι
ανταποκρίνονται στα κελεύσματα των νέων καιρών. Έχουν αποδεχθεί την αποδόμηση
των παλιών αξιών, των παλιών συμβόλων και συμμετέχουν και οι ίδιοι σ’ αυτή την
αποδόμηση. Σύμβολα, όπως η σημαία, που διαχωρίζει τα σημερινά έθνη, θα πρέπει
να αποδομηθούν και σε ένα μικρό βάθος χρόνου να καταργηθούν, γιατί θα έρθει στη
θέση της η νέα σημαία του γήινου έθνους με ένα global
logo και με ένα νέο θρησκευτικό σύμβολο στη
θέση εκείνων που έχουν οι υπάρχουσες διαφορετικές θρησκείες.
Πόσοι είναι οι Έλληνες που εμφορούνται
από αυτή την αντίληψη; Σαφώς δεν μπορούν να υπολογιστούν, αλλά φαίνεται ότι
υπάρχουν και δείχνουν ότι στέκουν αδιάφοροι σ’ αυτήν την εξέλιξη ή συμμετέχουν
στην αποδόμηση των εθνικών συμβόλων.
Είναι, όμως, η νέα τάξη πραγμάτων όπως παρουσιάζεται παραπάνω; Ο σκοπός της είναι προς τη βελτίωση του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, που ζει στη Γη; Επειδή εκ φύσεως ο άνθρωπος είναι ανταγωνιστικό ον και ζει πάντοτε καλύτερα σε βάρος κάποιου άλλου, μια τέτοια εξέλιξη θα έχει μόνον οικονομικό σκοπό κυριαρχίας επί όλων των ανθρώπων της Γης από μια μικρή μερίδα ανθρώπων που τώρα ανήκουν σε διάφορες εθνότητες. Η ιστορία των αυτοκρατοριών, που δημιουργήθηκαν κατά το παρελθόν σε διάφορα μέρη της Γης, ήταν ένα είδος παγκοσμιοποίησης και ομογενοποίησης των εθνοτήτων και δεν βελτίωσαν τη ζωή των υπηκόων τους. Εκεί που παρουσιάστηκε βελτίωση ήταν στη ζωή των επικυρίαρχών τους.
Ιωάννης Κούζας
Μέλος του Δημοβουλίου Ορεστιάδας