Νοσοκομείο Διδυμοτείχου: Αναβάθμιση και ενίσχυσή του και όχι υποβάθμιση
Αφορμή για αυτά που γράφουμε ήταν μία επίσκεψη κυρίας από τη Ορεστιάδα, η οποία μετέφερε τον ηλικιωμένο πατέρα της στο Νοσοκομείο Διδυμοτείχου για την αναγκαία θεραπεία του. Μετά τη σχετική εξέταση χρειάστηκε να δοθεί στον πατέρα της ένα σκεύασμα φαρμάκου και προς έκπληξή της άκουσε να της λένε ότι αυτό το φάρμακο δεν το έχουν στο Νοσοκομείο. Γι’ αυτό, εάν ήθελε να εφαρμοστεί η θεραπεία, έπρεπε να πάει στα απέναντι φαρμακεία και να το προμηθευτεί ιδιωτικά.
Στο εν λόγω Νοσοκομείο δεν υπάρχουν μόνον τέτοια περιστατικά. Γνωστό είναι πως από τους ασθενείς που κάνουν αιμοκάθαρση ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, γιατί δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν στο εδώ Νοσοκομείο ή δεν έχουν την απαραίτητη υποδομή για έναν μεγαλύτερο αριθμό εξυπηρετούμενων για λόγους που οι ίδιοι οι αρμόδιοι του Νοσοκομείου γνωρίζουν.
Έχουμε παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης από μία κυρία από την Ορεστιάδα, η οποία κάθε δύο ημέρες παίρνει το λεωφορείο της γραμμής στις 7:00΄, φτάνει στην Αλεξανδρούπολη στις 11:00΄περίπου, στη συνέχεια παίρνει ταξί ή αστικό για το Νοσοκομείο, υποβάλλεται σε πολύωρη θεραπεία μετά από τη σχετική αναμονή, γυρίζει στο ΚΤΕΛ Αλεξανδρούπολης με τα ίδια μέσα συγκοινωνίας που αναφέρθηκαν παραπάνω και επιστρέφει στην Ορεστιάδα κατά τις 7:00΄ το απόγευμα πλήρως εξαντλημένη και εξουθενωμένη σωματικά και ψυχολογικά. Σκεπτόμενη και τα έξοδα της μετακίνησης αναθεματίζει την ώρα που βρίσκεται και ζει στην Ορεστιάδα και υπομένει τη μοίρα στην οποία την καταδίκασαν οι πολιτικοί με τις πολιτικές τους.
Το πρόβλημα του Νοσοκομείου Διδυμοτείχου δεν μπορεί να εξεταστεί αυτόνομα και ανεξάρτητα από την πολιτική της συρρίκνωσης και της απαξίωσης της περιοχής, που συν τω χρόνω γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Κάποιοι είναι υπεύθυνοι για αυτή την πολιτική της συρρίκνωσης και προήλθε από τις σκόπιμες ή μη σκόπιμες αποφάσεις που λήφθηκαν κατά το παρελθόν ή δεν λαμβάνονται στο παρόν.
Πολλοί κατηγορούν τους ανακινητές της κίνησης διεκδίκησης ξεχωριστής Π.Ε. για τον Β. Έβρο. Η φιλοσοφία και ο στόχος αυτής της κίνησης προέρχεται από την παρατήρηση αυτών των προβλημάτων. Για το Νοσοκομείο συγκεκριμένα: Ποια έδρα νομού δεν έχει Νοσοκομείο με όλα τα απαραίτητα εφόδια, όπως επιτάσσουν τα πρωτόκολλα του Υπουργείου Υγείας; Στον Έβρο που είναι ένας από τους μεγαλύτερους νομούς με την πρωτεύουσά του τοποθετημένη στη μια άκρη του νομού τι πρέπει να γίνει; Το Διδυμότειχο, η Ορεστιάδα και το Τρίγωνο πρέπει να είναι ευχαριστημένοι που υπάρχει ένα παράρτημα νοσοκομείου της έδρας του νομού και οι αρμόδιοι να δικαιολογούνται με την επίκληση ότι ενδιαφέρονται για την περιοχή μας και γι’ αυτό έκαναν το παράρτημα του Νοσοκομείου Διδυμοτείχου;
Το Νοσοκομείο Διδυμοτείχου μπορεί να έχει θεωρητικά και στα χαρτιά μια αυτοτέλεια και αυτονομία, αλλά στη πράξη δεν διαθέτει όλα όσα έχουν τα νοσοκομεία στις έδρες των νομών.
Το πρόβλημα του Νοσοκομείου είναι ένα από τα τόσα προβλήματα που έχει το βόρειο τμήμα του νομού Έβρου. Παρατηρούμε ότι αυτά ολοένα και αυξάνουν ή επιδεινώνονται και οδηγούν τους ανθρώπους του στη φυγή από την περιοχή ή στην απελπισία.
Απλοί πολίτες συζητούν μεταξύ τους, προτείνουν λύσεις, φωνάζουν για τα δίκαιά τους, αλλά δεν τους ακούει κανείς. Δεν υπάρχει τοπική, περιφερειακή και πολιτική εξουσία και εκπρόσωποι να διεκδικήσουν, να θέσουν τα προβλήματα στην πραγματική τους βάση και να επιχειρηματολογήσουν για το δίκαιο και εθνικά συμφέρον των αιτημάτων τους;
Για το Νοσοκομείο Διδυμοτείχου, επειδή σχετίζεται με το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, την υγεία, θα περιμέναμε μια πιο διεκδικητική και αποτελεσματική παρέμβαση των εκπροσώπων, την οποία για μια ακόμη φορά την αναζητούμε με αφορμή τα δύο περιστατικά, όπως περιγράφτηκαν παραπάνω.